Τα λιμνάζοντα ύδατα πρέπει να ταραχτούν!

Συνάδελφοι – συναδέλφισσες

Οι έννοιες συνδικάτο και συνδικαλισμός έρχονται από πολύ παλιά. Κουβαλούν μαζί τους περιεχόμενα που στις διάφορες ιστορικές συγκυρίες τροποποιούνται, εμπλουτίζονται ή φτωχαίνουν.

Αυτές οι έννοιες περιέχουν μέσα τους την ιδέα της ενότητας κόντρα στον κατακερματισμό, περιέχουν το «όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του».Μέσα στις εργατικές συλλογικότητες (στα σωματεία), θα πρέπει να κυριαρχεί μια άλλη κουλτούρα: της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινότητας αναγκών και επιδιώξεων.

Στις μέρες μας, η εικόνα του συνδικαλιστή κατάντησε να σημαίνει: προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτελή συμφέροντα, καιροσκοπισμός, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ξεπούλημα συλλογικών συμφερόντων, απεργιών και αγώνων, εξαρτήσεις από εργοδότες και διάφορα κέντρα εξουσίας (π.χ. κρατικά όργανα, κόμματα…), ειδικά προνόμια και ασυλία στο χώρο δουλειάς, προετοιμασία για αναρρίχηση στα κέντρα εξουσίας (μελλοντικός βουλευτής, υπουργός, διευθυντικό στέλεχος), συνέργεια, μέσα από «συμμετοχικούς» θεσμούς, στην καταπίεση των εργαζομένων ή στον εκμαυλισμό τους (π.χ. οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν μαζί με τη διεύθυνση για απολύσεις, μεταθέσεις, ρεπό, άδειες) κ.ο.κ.

Ο συνδικαλισμός στο δημόσιο τομέα είναι χαρακτηριστική περίπτωση για τις άλλου τύπου εξουσίες που έχουν πολλές φορές οι συνδικαλιστές: οι «εξυπηρετήσεις», από τις ασήμαντες μέχρι τις πιο σημαντικές, οι υπηρεσιακές μεταβολές, οι προαγωγές «ημετέρων», η συμμετοχή σε αμειβόμενες επιτροπές και τόσα άλλα που όλοι τα βλέπουμε καθημερινά, είναι συνηθισμένο πεδίο δράσης για τις παρατάξεις. Όλα αυτά με την ανοχή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας ανεξαρτήτως χρώματος. Οι παρατάξεις πάντα βρίσκουν τον τρόπο συνεννόησης γι’ αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, κάποιες πικρίες βέβαια μπορεί να υπάρχουν, αλλά το βασικό είναι να λειτουργεί το σύστημα, να υπάρχει ανοιχτή δίοδος επικοινωνίας με τους από πάνω και να επιτυγχάνεται η συναίνεση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.

Η συνδικαλιστική πραγματικότητα στο Υπουργείο Παιδείας δεν διαφέρει από τη γενικότερη εικόνα. Ο Σύλλογος λειτουργεί με έλλειμμα δημοκρατίας, οι όποιες κινητοποιήσεις γίνονται είναι για την τιμή των όπλων, έχουν επετειακό χαρακτήρα και δεν πείθουν τους εργαζόμενους ότι πρόκειται για αποφασιστικούς αγώνες που αξίζει τον κόπο να συμμετέχουν.

Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά, συζητιούνται κάθε μέρα στους διαδρόμους, ανοιχτά όμως δεν καταγγέλλονται. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί συνάδελφοι που αγανακτούν και διατηρούν μια προσωπική αξιοπρεπή στάση. Αυτό είναι σημαντικό στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, αλλά δεν φτάνει. Μόνο η ύπαρξη μιας συλλογικής συζήτησης και δράσης μπορεί να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα.

Για το λόγο αυτό κάποιοι συνάδελφοι που ήρθαμε σε επαφή μέσα στις συνελεύσεις και τις απεργίες της προηγούμενης περιόδου, που αγανακτήσαμε με τη συμβιβαστική στάση του Διοικητικού Συμβουλίου, που προσπαθήσαμε, στις πύλες του υπουργείου τις μέρες της απεργίας ο αγώνας μας να αποκτήσει νόημα, αποφασίσαμε να συμμετέχουμε σε ένα ανοιχτό σχήμα, μια συσπείρωση εργαζομένων που θα προσπαθήσει να αλλάξει, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, την κατάσταση στo συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου μας.

Πιστεύουμε ότι είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του κάθε εργαζόμενου να παλέψει για να αποτιναχτεί «η αρχαία σκουριά» που έχει επικαθίσει πάνω στην έννοια του συνδικαλισμού και της συλλογικής οργάνωσης.

Μια άλλη αντίληψη για το συνδικαλισμό

Η βασική αντίληψή μας για τις διεκδικήσεις είναι ότι πρέπει να απαιτήσουμε την ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών μας και όχι τα ψίχουλα που μας προσφέρουν, ότι πρέπει να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας, χωρίς την ανάγκη για δεύτερη δουλειά. Ως εκ τούτου, δε δεχόμαστε την ιδεολογική τρομοκρατία πως «η εθνική οικονομία δεν αντέχει». Η «εθνική οικονομία των εργαζόμενων» δεν αντέχει άλλο να πληρώνει την «εθνική οικονομία των τραπεζιτών και των βιομηχάνων».

Πιστεύουμε ότι το σημαντικό στο όλο εγχείρημα είναι ο τρόπος λειτουργίας μας, ο τρόπος συνδιαμόρφωσης άποψης, ο τρόπος καθορισμού της στάση μας σε ό,τι προκύπτει και κατά επέκταση και της στάσης που θα κρατήσουμε σε πιθανή αντιπροσώπευση στο Διοικητικό Συμβούλιο, αν αυτό προκύψει μετά την κάθοδο στις εκλογές του συλλόγου.

· Θέλουμε να καταρρίψουμε την εικόνα του συνδικαλιστή – ειδικού, ο οποίος είναι πάνω από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και αποφασίζει ερήμην τους. Για μας συνδικαλιστής είναι ο κάθε συνάδελφος ο οποίος ενδιαφέρεται και παλεύει για τα κοινά, χωρίς να είναι απαραίτητα εκλεγμένος σε κάποιο όργανο. Δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του έχει ο κάθε συνάδελφος, αυτό δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα των παρατάξεων. Το τι θα παλέψουμε και το πώς, δεν μπορεί να είναι ένα παζάρι μεταξύ των παρατάξεων – κομματικών γραφείων. Και βέβαια θέλουμε να προβάλουμε την εικόνα του συνδικαλιστή ο οποίος είναι εργαζόμενος όπως και όλοι οι υπόλοιποι και δεν απολαμβάνει ειδικά προνόμια.

· Θέλουμε να συμβάλουμε στο να γίνουν πραγματικά οι Γενικές Συνελεύσεις το αποφασιστικό όργανο στη δράση του συλλόγου μας. Να γίνονται πιο συχνά, να παίρνουν το λόγο, όχι μόνο οι γνωστοί συνδικαλιστές αλλά όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, έτσι ώστε να μην μπορούν πια οι παρατάξεις να δίνουν τις συνηθισμένες θεατρικές παραστάσεις και στο τέλος να τα βρίσκουν σε βάρος των συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Να μην επιτρέψουμε ξανά το Διοικητικό Συμβούλιο να ακυρώσει απόφαση Γενικής Συνέλευσης.

· Για να προωθήσουμε τα παραπάνω έχουμε αποφασίσει ότι σε περίπτωση που η συσπείρωση αντιπροσωπευθεί στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο, στη διάρκεια των δύο χρόνων της θητείας του ΔΣ, θα εναλλάσσονται τρεις συνάδελφοι στην έδρα, ανά οκτάμηνο. Η στάση και οι θέσεις των εκπροσώπων μας στο Διοικητικό Συμβούλιο θα προκύπτουν από τις συζητήσεις και τις αποφάσεις των ανοικτών συνελεύσεων της συσπείρωσης.

· Η συσπείρωση θέλουμε να αποτελέσει ένα κύτταρο αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, ένα χώρο έκφρασης ευρύτερων αναζητήσεων και ενδιαφερόντων. Η ανάγκη για κάτι τέτοιο νομίζουμε, πως είναι επιτακτική για να σπάσει αυτή η αίσθηση ότι ο χώρος εργασίας μας είναι μια γυάλα, μακριά απ’ ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία. Θα καθιερώσουμε τακτικές συναντήσεις για τις οποίες θα ενημερώνουμε με ανακοινώσεις και όποιον συνάδελφο ενδιαφέρεται να έρθει.

Κάποια από τα θέματα που πρέπει να συζητηθούν και τα οποία τα θέτουμε κατ’ αρχήν σαν ερωτήματα:

§ Ποια είναι τα κυρίαρχα οικονομικά αιτήματα; Ποια είναι τα βασικά θεσμικά αιτήματα; Ποια θέματα στον εργασιακό μας χώρο είναι ιδιαίτερα σημαντικά και η διεκδίκησή τους πρέπει να μπει σε προτεραιότητα;

§ Τι στάση κρατάμε απέναντι στις επετειακές απεργίες της ΑΔΕΔΥ; Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να πάψουν να είναι τουφεκιές στον αέρα, για να αποτελέσουν πραγματική πίεση προς τις κυβερνήσεις για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας;

§ Θα μένουμε σε μια συζήτηση μόνο για τα του χώρου μας; Ζητήματα π.χ. όπως το ασφαλιστικό, η εισοδηματική πολιτική, το κρίσιμο ζήτημα του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, δε μας απασχολούν και δεν επηρεάζουν τη ζωή μας; Αν δεν πρέπει να ασχολούμαστε εμείς με αυτά, ποιοι πρέπει να ασχολούνται τότε; Είναι υπόθεση μόνο των κομμάτων και των επιτελείων τους, ή είναι υπόθεση του κάθε εργαζόμενου, του κάθε - πολίτη;

§ Η κυβερνητική πολιτική στον τομέα της Παιδείας και οι αθρόες αποσπάσεις των εκπαιδευτικών, που γίνονται ως γνωστό με βάση το πελατειακό σύστημα, σε βάρος των μαθητών των απομακρυσμένων σχολείων και σε βάρος των άλλων εκπαιδευτικών που πραγματικά υπηρετούν στην επαρχία, αλλά και σε βάρος της διοικητικής συνέχειας, της συνδικαλιστικής ενότητας κλπ, αποτελούν θέματα που θα πρέπει να έχουμε θέσεις και διεκδικήσεις;

§ Οι κινητοποιήσεις των άλλων κλάδων (του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα) μας αφήνουν αδιάφορους; Αντιλαμβανόμαστε ότι η αλληλεγγύη είναι σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία των εργατικών αγώνων; Εμάς στους δικούς μας αγώνες μας ενδιαφέρει να έχουμε την αλληλεγγύη άλλων εργαζόμενων και πώς χτίζονται αυτοί οι δεσμοί;

§ Ο στόχος του συλλόγου είναι οι καλές σχέσεις με τον Υπουργό έτσι ώστε να «τσιμπήσουμε» κάτι παραπάνω; Πού έχει οδηγήσει αυτή η λογική όλα τα προηγούμενα χρόνια;

§ Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του δημοσίου υπαλλήλου; Είμαστε κάτι πάνω από την υπόλοιπη κοινωνία; Είμαστε έρμαια στις σκοπιμότητες των κυβερνήσεων, στις πελατειακές σχέσεις και στο καθημερινό αλισβερίσι;