Αυξήσεις τιμών, μειώσεις μισθών, ανεργία, κρατική-παρακρατική τρομοκρατία…

Το κάθε φορά επικαιροποιημένο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, με πολλά "δωράκια" για τις πλάτες μας, η καταπάτηση των δικαιωμάτων πολλών δεκαετιών δείχνουν να μην έχουν τέλος. Κι όλα αυτά φαίνεται σαν να μην μας αφορούν.

Δεν μας αφορά ότι θα γίνουμε υπάλληλοι του κράτους, χωρίς οργανικές θέσεις; Δεν μας αφορούν οι υποχρεωτικές μετατάξεις με αξιολόγηση; (απολύσεις δηλαδή). Τι θα γίνει με τους συναδέλφους μας που προέρχονται από τον ΟΕΕΚ και βρίσκονται εδώ με προσωρινή μετάταξη; Η σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας που έρχεται με το νέο μισθολόγιο δεν μας αφορά; Τι είδους παραγωγικότητα και πως μετριέται π.χ. στο υπουργείο μας; Με το πόσοι διορισμοί, μεταθέσεις, αποσπάσεις γίνονται ή με το πόσα έγγραφα συντάσσουμε; Δεν μας αφορά το ξεπούλημα της υγείας, της παιδείας και οποιουδήποτε αγαθού έχει δημόσιο χαρακτήρα; Όλα αυτά και άλλα πολλά μας αφορούν γιατί έχουν να κάνουν με τις ζωές μας.

Πρέπει ν' αντισταθούμε σ' αυτήν την αδιέξοδη πολιτική που μας οδηγεί στην καταστροφή. Που τα παίρνει από μας (που δεν τα φάγαμε μαζί) και τα δίνει γι’ ακόμα μια φορά σ' αυτούς που τα φάγανε μαζί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το σύνολο του ποσού της δανειακής σύμβασης-"βοήθειας" των 110 δις πάει για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων-πανωτοκίων κι όχι (όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε) για μισθούς και συντάξεις.

Με την απάθεια και την αδιαφορία μας να μη συναινέσουμε στο έγκλημα που διαπράττουν, να μην τους επιτρέψουμε να υποθηκεύσουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.

Πολλοί ρωτούν: και τι μπορούμε να κάνουμε; Εμείς λέμε ότι στην ιστορία δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παλέψουμε κι όχι να σκύψουμε το κεφάλι στους αυτουργούς του εγκλήματος και στους εκάστοτε συνεργάτες τους (ΜΜΕ, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, βολεμένους κτλ.). Αν δεν πάρουμε στα χέρια μας τις ζωές μας θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Μόνο μέσω του συλλογικού αγώνα, της αλληλεγγύης μπορούμε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή.

Το δρόμο δείχνουν οι εξεγερμένοι ανά τον κόσμο. Τη σκυτάλη της αγανάκτησης των λαών της Β. Αφρικής παίρνουν σιγά-σιγά στα χέρια τους οι λαοί του νότου της Ευρώπης. Φτάνει αυτό; Μάλλον όχι, αλλά είναι μια καλή αρχή. Το αυθόρμητο κίνημα για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να συνειδητοποιηθεί και να οργανώσει την αντίστασή του. Αυτό πρέπει να γίνει σε κάθε χώρο δουλειάς.

Απέναντι στη χρόνια αδράνεια του Δ.Σ. του Συλλόγου να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, να αντισταθούμε.

Ζητάμε να συγκληθεί άμεσα Γ.Σ. του Συλλόγου με συμμετοχή των αποσπασμένων εκπαιδευτικών (με δικαίωμα λόγου) και με θέμα τον τρόπο αντίδρασής μας στις εγκληματικές επιλογές της Κυβέρνησης-Τρόικας και τις μορφές πάλης που μπορούμε να προβάλλουμε.

Πρωτοβουλία Εργαζόμενων στο Υπουργείο Παιδείας

protovouliaergaz@yahoo.gr